อสูรปลาเกล็ดใบมีดพลังงาน
สุดยอดเลย จากรวดเร็วและสะท้อนการโจมตีได้ แต่ทำอะไรพวกมันไม่ได้ แถมยังโดนกระทืบยับ
กลายมาเป็นมีอาวุธเต็มตัว ในหัวมีเสียงบอกวิธีใช้งานร่างกายให้ด้วย
เจ๋งฟ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
ข้าบังคับให้มันฟาดดาบลงพื้นพร้อมกับถีบหน้าอกมันเต็มแรง
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมม!
โดมดินพังทลายในพริบตา เมื่อมือของอาหารน่ารำคาญที่จับดาบอยู่หลุด ข้าก็ฟาดใส่ตัวมันเต็มแรงจนปลิวกระเด็นหายไป
ส่วนตัวข้ายืนอยู่กับที่ไม่สะทกสะท้าน สิ่งที่เปลี่ยนไปคือเกล็ดใบมีดตามตัวเปลี่ยนจากสีดำหม่นเป็นสีส้ม
ในหัวบอกข้าว่าเก็บได้สะสมพลังงานได้สูงสุดถึงแค่สีแดงเข้ม
ส่วนสีก็จะบ่งบอกถึงปริมาณพลังพลังงานที่สะสมอยู่ ไล่ตั้งแต่ สีดำหม่น ขาวอ่อน ขาว ขาวเข้ม เหลืองอ่อน เหลือง เหลืองเข้ม ส้มอ่อน ส้ม ส้มเข้ม แดงอ่อน แดง และแดงเข้ม
ซึ่งเจ้าดาบเล่มนี้ก็อันตรายเกินไป ถ้าอยู่กับพวกอาหารนะ ฮิฮิฮิ
ข้าวิ่งเข้าหาหาอาหารชั้นกลางสารเลวที่ทำให้ทุกคนไม่บาดเจ็บ
พวกอาหารกระหน่ำยิงทุกอย่างใส่ข้าไม่หยุด คราวนี้เวทมนตร์ไม่ได้แฉลบออกแต่ถูกดูดซับเข้ามาในเกล็ดใบมีดรอบตัว
พวกธนูหรืออาวุธขว้างเมื่อถูกเกล็ดใบมีดก็สูญเสียพลังปะทะแล้วร่วงลงไปบนพื้น
พลังงานบนเกล็ดใบมีดสูงขึ้นเรื่อยๆ จนเริ่มเป็นสีส้มเข้ม
ข้าวิ่งจนถึงระยะแล้วออกแรงกระโดดขึ้นไปบนอากาศ
เจ้าอาหารชั้นกลางสารเลวเรียกกำแพงดินขึ้นมาคลุมรอบตัวเหมือนโดม พร้อมกับอาหารอีกหลายตัวตั้งโล่ปกป้อง
ข้าฟาดดาบใส่พวกมันสุดแรง
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมม!
พวกมันกระจัดกระจายกันไปคนละทาง
ข้ายกขึ้นอีกครั้งเพื่อฟาดใส่โดมกำแพงดินโดยตรง
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมม!
ฟาดอีกครั้ง
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมม!
ถึงมันจะรีบสร้างขึ้นมาใหม่ ข้าก็ฟาดอีกครั้ง
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมม!
และอีกครั้ง
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมม!
สุดท้ายโดมก็พังทลาย อาหารสารเลวยืนโงนเงนจวนจะล้มลงไป
มันชี้ดาบใส่ข้า ส่วนข้าก็ฟันสวนกลับไป
ผืนดินยกตัวขึ้นมาเป็นกำแพง เสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง
กำแพงพังทลายไปพร้อมกับอาหารสารเลวที่กระเด็นกลิ้งไปไกล
ส่วนข้ามีเกล็ดใบมีดพลังงานดูดซับให้ จนตอนนี้เป็นสีแดงอ่อนแล้ว
พวกอาหารรุมเข้ามาจัดการข้าเพื่อไม่ให้ข้าเข้าถึงอาหารสารเลว
ข้าเพียงแค่ฟาดดาบลงพื้น พวกมันก็ปลิวกระจายไปคนละทาง
ข้าพุ่งตัวเข้าหามันพร้อมกับฟาดดาบจากล่างขึ้นบนใส่พวกอาหารถือโล่ที่ตั้งแถวคุ้มกันมันถึง 5 แถว
แรงปะทะทำพวกอาหารบินขึ้นไปบนฟ้า
"ไอ้ปลาเวร!"
มันฟาดดาบฟันใส่หน้าข้า ผืนดินยกตัวขึ้นโจมตีใส่ข้า
ข้าพุ่งไปจับขามันฟาดเข้ากับผืนดินของมันเอง แล้วฟันซ้ำด้วยดาบอีกที
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมม!
ตัวมันจมลงไปในผืนดินที่ยกตัวขึ้นมาจนพังทลายแล้วกลิ้งไปอีกหลายตลบ
ข้ากระโดดขึ้นแล้วเงื้อดาบฟาดมันอีกครั้ง
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมม!
แต่กลับมีอาหารตัวนึงพุ่งเข้ามากางโล่พลังงานกันไว้ได้ทัน
ข้าจึงฟาดเข้าไปอีกครั้ง โล่พลังงานก็พังลง
ข้าแย่งโล่ของมันมา ปาใส่หน้าอาหารชั้นกลางอีกตัวที่กำลังจะร่ายเวทบาเรีย
โล่กระแทกเข้าที่หน้าจนมันหงายหลัง เมื่อเวทที่ร่ายถูกขัดบาเรียที่กำลังก่อตัวจึงสลายไป
ข้าเหวี่ยงกำปั้นทุบใส่อาหารที่ยังยืนขวางปลิวออกไป
"หยุดมันเร็ว! ผมจะคงสกิลไม่ไหวแล้ว!"
อาหารทุกตัวกรูกันโจมตีเข้ามา แม้อาหารสารเลวจะพยายามกลิ้งหนี
แต่ดาบก็ฟันลงไปแล้ว
"ไอ้ปลาสารเลวเอ๊ย!"
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมม!
อาหารชั้นกลางสารเลวจมลงไปในพื้นดินที่ยุบตัวลงไป
การโจมตีจากรอบตัวทำให้เกล็ดใบมีดพลังงานของข้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม
ข้าจึงระเบิดพลังงานที่สะสมในเกล็ดใบมีดทั้งหมดออกไปรอบตัว
เกล็ดใบมีดตามตัวกลับมาหม่นหมองตามเดิม
ส่วนพลังงานถูกยิงออกไปเป็นใบมีดสีแดงเข้ม
เพราะการโจมตีเป็นพลังงานจึงจับต้องหรือปัดป้องไม่ได้
ใบมีดพลังงานพุ่งผ่านส่วนไหน ส่วนนั้นจะไหม้เกรียมและกลวงโบ๋ทันที
พวกโล่กับชุดเกราะระดับต่ำโดนเจาะทะลุทั้งหมด
อาหารรอบตัวล้มลงติดๆ กันเหมือนโดมิโน แม้แต่พวกที่บินบนฟ้ายังถูกสอยร่วงลงมาตายบนพื้น
ใบมีดพลังงานทะลุไปสิบกว่าคนถึงจะหมดพลังงาน
รอบตัวจึงมีแต่อาหารพร้อมเสิร์ฟให้ข้าไปกิน กลิ่นเนื้อไหม้คละคลุ้งจนน้ำลายไหล ส่วนพวกที่ยังรอดหวาดกลัวข้าจนก้าวขากันไม่ออก
รู้สึกดีจริงๆ
ข้าแข็งแกร่งแล้ว
ตอนนั้นเองที่เสียงกัมปนาทดังลั่นไปทั่วสนามรบจนทุกคนถึงกับต้องหันไปมอง
จุดที่เกิดเสียงดังมาจากบอสอดีตเพื่อนกับอดีตลูกน้องของนางกำลังสู้กับอาหารชั้นสูงตัวนั้น
ภายในเวลาไม่นานก็รู้ผล
ฝ่ายอดีตเพื่อนโดนเล่นซะยับ พวกลูกน้องสุดเก่งของนางตายกันระนาวโดยที่ทำอะไรอาหารชั้นสูงตัวนั้นไม่ได้แม้แต่นิดเดียว
บอสอดีตเพื่อนถูกเหยียบหัวแนบติดพื้น แม้จะออกแรงตะกุยตะกายหนีหรือโจมตีใส่ก็ไม่เป็นผล
แขนที่ก่ายไปมาคงทำให้อาหารชั้นสูงน่ารำคาญมันจึงหักทิ้งจนใช้การไม่ได้
ลางสังหรณ์ของข้าแทบจะกรีดร้องว่าห้ามเข้าใกล้
ข้ายังแข็งแกร่งไม่พอ
ความกลัวทำให้ข้านึกถึงอาหารขยะที่อาหารชั้นสูงโยนมาให้
ข้าต้องกิน
ไม่ใช่
ข้าจำเป็นต้องกิน ลางสังหรณ์บอกว่าถ้าข้าไม่กินอาหารขยะตัวนั้น อาหารชั้นสูงตัวนั้นต้องฆ่าข้าแน่
ระหว่างที่ข้าคิด ภายใต้การสั่งการของอาหารตัวใหม่ เวทมากมายยิงถล่มใส่อาหารพร้อมเสิร์ฟรอบตัวข้าจนเละเทะกระจัดกระจาย
เพื่อไม่ให้ข้าหยิบกินได้สะดวก พวกมันพยายามเบี่ยงวิถีไม่ให้โดนข้ามากที่สุด
ข้าจึงวิ่งเข้าหามันโดยตรง
"อย่าไปกลัว! ตอนนี้มันโจมตีด้วยท่าระยะไกลไม่ได้!"
พวกอาหารชุดใหม่ล้อมข้าไว้ด้วยกำแพงโล่กับหอก ด้านหลังยังมีพวกสายประชิดอีกเต็มไปหมด
พวกอาหารหน้าโง่ ไม่ได้เรียนรู้และพัฒนากันเลย ฮิฮิฮิ
ข้างกระโดดง้างดาบฟาด แต่กลับไปไม่ถึงเพราะชนกำแพงลมจนถอยหลังกลับมา
เท้ายังไม่ทันถึงพื้นสายลมจำนวนมากก็พัดข้าจนถอยร่นไปอีก
ส่วนอาหารสารเลวพวกมันแอบมาพามันออกไปแล้ว รู้งี้กินส่วนหัวไว้ก่อนซะก็ดี
พวกมันรวบรวมอาหารที่ยิงเวทลมมาล้อมข้าทุกด้าน เหมือนจัดตั้งอาหารทีมนี้มาเพื่อหยุดข้าโดยเฉพาะ
ข้าจึงฝ่าออกไปไม่ได้แม้แต่ด้านเดียว เกล็ดพลังงานก็ไม่สะสมเพราะลมมันแค่พัดใส่ไม่ใช่การโจมตีแบบสร้างความเสียหาย
แต่พวกมันก็โจมตีข้าไม่ได้ ทำอะไรไร้สาระจริงๆ
ประสาทสัมผัสข้าเฉียบแหลมพอจะรับรู้ตัวอันตราย บอกได้เลยว่าใกล้สุดมีแค่ตัวเดียว
แต่มันไม่สนใจอะไรนอกจากเล่นกับบอสอดีตเพื่อน
ข้าก็เบื่อหน่ายเกินกว่าจะรอ จึงฟาดดาบใส่ร่างตัวเองเพื่อสะสมพลังงานจนเกล็ดใบมีดเป็นสีส้ม
แล้วยิงออกไป
พวกมันตอบโต้ด้วยการสร้างกำแพงดินหนาแล้วคลุมด้วยบาเรียอีกชั้น
ใบมีดสามารถทะลวงจนบาเรียแตก แต่ไปสลายตรงปลายทางของกำแพงดิน บางส่วนที่หลุดไปก็พลังอ่อนจนเจาะโล่ไม่เข้า
ข้าทำอีกครั้ง พวกมันก็ป้องกันแบบเดิม
ฮิฮิฮิ แค่ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ เดี๋ยวพลังพวกมันก็หมดไปเอง
ความคิดกระจอกสมกับเป็นแค่อาหาร
"ท่านโวแคนพร้อมแล้ว! อย่าให้มันหลุด!"
"" "" "" "" "" "" "" "" "" ""โอ้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" "" "" "" "" "" "" "" "
พวกมันขานรับด้วยความดีใจกันสุดเสียง
ก็แค่อาหารอีกตัว เพราะประสาทสัมผัสข้าไม่รับรู้ถึงตัวอันตรายตัวอื่นเลย
ครืนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!
แล้วประสาทสัมผัสก็กรีดร้องเตือนว่ามันมาจากด้านบน
เมื่อข้ามองขึ้นไปก็เห็นก้อนหินติดไฟลูกยักษ์ ขนาดเท่ากับที่ใช้โจมตีบอสอดีตเพื่อน
*****
ด้านโวแคน เขาไม่ได้เข้าสู้แนวหน้าแล้ว แต่ถอยไปแนวหลังเพื่อฟื้นพลังและรอโจมตีใส่พิกัดที่ต้องการความช่วยเหลือ
อัศวินส่งข่าวมาแจ้งเขาแล้วว่ามีอสูรรูปแบบกลายพันธุ์ตัวนึงในสนามรบ จึงขอการทำลายล้างจากเขากำจัดมัน
หลังกักตัวมันไว้ได้ พิกัดก็ถูกส่งมา โวแคนจึงใช้สกิลยิงลงไปตรงๆ
นัดเดียวได้นกสองตัวด้วยเก็บทั้งอสูรปลากับอสูรสไลม์พาหะในทีเดียว
จริงๆ อีกไม่นานมันอสูรสไลม์พาหะมันก็จะตายจากการโดนโจมตีตอดไม่หยุดอยู่แล้ว
*****
มิน่าล่ะ มันถึงได้ทำลายอาหารให้เละจนกินยากเพื่อไม่ให้ข้าวิวัฒนาการเพื่อรับมือหินติดไฟก้อนนี้ได้
และใช้เวทลมผลักข้าขังไว้ ไม่ให้ข้าวิ่งหนีทัน
ลางสังหรณ์กรีดร้องราวกับจะขาดใจตาย มันบอกว่าข้ารับการโจมตีนี้ไม่ได้
ในขณะที่พวกมันเริ่มถอยร่นกันแล้ว ข้ารีบหนีไปทุกด้านแต่ก็โดนเวทลมพัดกลับมาไม่หยุด
เมื่อไร้ทางเลือกข้าจึงรีบปักด้ามดาบลงพื้น หันหลังให้ตัวดาบแล้วเงยหน้าขึ้น
หางทั้งสี่แตะปลายมีดเข้าที่ใบดาบแล้วสูบพลังเข้าร่างกายไม่หยุด เกล็ดใบมีดเปลี่ยนเป็นสีแดงใกล้จะระเบิดออก
ข้าดึงพลังงานทั้งหมดมาไว้ที่ปากแล้วยิงออกไป
กระสุนพลังงานแค่ลูกเดียวทำอะไรหินติดไฟลูกยักษ์นี่ไม่ได้
แต่ถ้าข้ายิงกระสุนพลังงานเข้าใส่แบบไม่หยุดล่ะ
บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม!
แม้จะมีอาหารกล้าตายหลายตัวพุ่งเข้ามาเพื่อหยุดข้า
แต่มันก็สายไปแล้ว
หินติดไฟลูกยักษ์เริ่มแตกร้าวกระจายไปทั้งก้อน
ข้ารีบงัดดาบขึ้นมาจากพื้นแล้วปาซัดเข้าไปตรงกลางรอยแตก
บรึ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!
ท้องฟ้าสว่างวาบด้วยเปลวเพลิงจนแสบตา คลื่นลมร้อนปะทะร่างกายจนผิวไหม้และกระแทกจนตัวปลิว
เศษหินติดไฟลูกน้อยใหญ่บนฟ้าพุ่งฆ่าทุกสิ่งไม่เลือกหน้าแบบปูพรม